Kou & Afscheid
Blijf op de hoogte en volg René
04 Februari 2014 | Tsjechische Republiek, Praag
Ha iedereen,
deze laatste blog schrijf ik vanuit Nederland om toch nog maar eventjes de boel goed af te ronden. Na met Kerstmis en oud en nieuw een paar dagen thuis geweest te zijn was ik op twee januari weer terug in Praag vanwege wat deadlines en tentamens. Ik wacht nu nog op een cijfer, maar de rest heb ik allemaal met ruime voldoendes afgesloten. Zo’n beetje ieders laatste tentamen en dus het begin van de vakantie was een reden voor een feestje.
Halverwege januari heb ik ook nog een daagje toeristische dingen bezocht met Julia en haar vriendinnen die voor een midweekje naar Praag waren gekomen. En ook de daarop volgende dagen ben ik wat meer de stad ingegaan om dingen te bekijken die ik eigenlijk steeds uitstelde.
Van de 22ste t/m de 27ste ben ik samen met vier vrienden naar Polen geweest. De eerste drie nachten waren in Krakau, aan het plein in het midden van het centrum. In Krakau hebben we het oude stadscentrum en het kasteel bezochten, zijn we naar de zoutmijnen met de enorme balzaal met grote zoutkristallen kroonluchters geweest en natuurlijk gingen we ook naar het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau. Vlak voor de tour in Auschwitz begon keken we naar een documentaire met wat persoonlijke verhalen en algemene informatie over het kamp. De verhalen van Auschwitz zijn zo ontzettend gruwelijk. Iets wat ik niet zo snel meer uit mijn hoofd zal krijgen zijn de beelden van een zevenjarig meisje wier voeten zo beschadigd waren doordat ze voor straf in haar blote voeten in de sneeuw moest staan voor een volle vierentwintig uur.
In Auschwitz gingen we van barak naar barak om allerlei voorwerpen te bekijken, maar toen we in Birkenau bijna een uur lang de gids volgden op een laag tempo tussen alle barakken van na de uitbreiding kregen we het allemaal toch wel aardig koud (gevoelstemperatuur van -23). Op zo’n moment kan je je haast niet inbeelden hoe verschrikkelijk die ene dag al geweest moet zijn voor dat kleine meisje, als wij in onze thermo-ondergoed, meerdere lagen kleding, goede warme wandelschoenen, dikke winterjassen, sjaals, mutsen en handschoenen het al koud hadden met vier uur buiten rondlopen.
Na Krakau zijn we met PolskiBus naar Warschau gegaan om ook daar allerlei dingen te bekijken en bezoeken. Zo zijn we naar het oude stadscentrum geweest, het presidentieel paleis, een museum over de Warschau Opstand, de Joods wijk en naar het Museum van Cultuur en Wetenschap geweest in een gigantisch typisch communistisch gebouw wat ze daar de “Russische Bruidstaart” noemen. Van andere mensen die al eerder naar Warschau gegaan waren hadden we te horen gekregen dat het erg tegenviel, maar misschien lag het aan het feit dat er overal een flink pak sneeuw lag en de kerstversieringen nog ophingen want ook Warschau zag er geweldig uit.
En ik voel me sowieso al helemaal in m’n element als ik toeristje mag uithangen, maar met temperaturen onder de -18 wordt het toch wat lastiger. Laat ik daarbij zeggen dat er wél een hooooooooooooooop sneeuw lag en daar word iedereen warm van vanbinnen? Helaas was ik de enige die het weer kon waarderen. Ik bedoel maar, sneeuw, wat kan een mens nog meer wensen maar ik kon Danny (Sevilla) en Eleana (Griekenland) niet echt meekrijgen in mijn voorliefde voor sneeuw.
Op de terugweg naar Praag hadden we ruim anderhalf uur stilgestaan op een provinciale weg vanwege een kettingbotsing verderop. Door de kou was het toilet in de bus buiten gebruik, maar gelukkig kwam er een oude meneer vanuit zijn huis langs de weg om ons koeken en thee aan te bieden. En gelukkig mochten we ook gebruik maken van zijn toilet. Alle Polen die we zijn tegengekomen waren verrassend vriendelijk, behulpzaam en gastvrij, wat nogal onverwachts is als je de eeuwige lachebekjes (zeer sarcastisch bedoeld) in Praag gewend bent.
Na de Polentrip had ik nog 2,5 dag in Praag, die eigenlijk enorm snel voorbijgingen. Een dag liet ik mijn papieren tekenen bij het international office en heb ik een laatste stadswandeling gemaakt, om toch nog een soort van afscheid te nemen van de stad zelf. En de andere dag bestond uit een eindeloos gevecht om de koffers zo efficiënt mogelijk vol te stouwen én de rits te kunnen sluiten. Van iedereen afscheid nemen viel op zich wel mee, maar om uiteindelijk met al mijn bagage de kamer uit te sloffen terwijl iedereen in de gang stond om me uit te zwaaien was toch een heel vreemd en dubbel gevoel. Maar ook al ben ik nu thuis, het is een fijn om te weten dat ik sommige binnenkort nog een keer ga zien. Een paar willen al op bezoek komen later dit jaar en ik heb ook wat leuke vakantieadresjes voor in de toekomst.
Nou, dit was de laatste blog dan alweer..
Groetjes!
deze laatste blog schrijf ik vanuit Nederland om toch nog maar eventjes de boel goed af te ronden. Na met Kerstmis en oud en nieuw een paar dagen thuis geweest te zijn was ik op twee januari weer terug in Praag vanwege wat deadlines en tentamens. Ik wacht nu nog op een cijfer, maar de rest heb ik allemaal met ruime voldoendes afgesloten. Zo’n beetje ieders laatste tentamen en dus het begin van de vakantie was een reden voor een feestje.
Halverwege januari heb ik ook nog een daagje toeristische dingen bezocht met Julia en haar vriendinnen die voor een midweekje naar Praag waren gekomen. En ook de daarop volgende dagen ben ik wat meer de stad ingegaan om dingen te bekijken die ik eigenlijk steeds uitstelde.
Van de 22ste t/m de 27ste ben ik samen met vier vrienden naar Polen geweest. De eerste drie nachten waren in Krakau, aan het plein in het midden van het centrum. In Krakau hebben we het oude stadscentrum en het kasteel bezochten, zijn we naar de zoutmijnen met de enorme balzaal met grote zoutkristallen kroonluchters geweest en natuurlijk gingen we ook naar het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau. Vlak voor de tour in Auschwitz begon keken we naar een documentaire met wat persoonlijke verhalen en algemene informatie over het kamp. De verhalen van Auschwitz zijn zo ontzettend gruwelijk. Iets wat ik niet zo snel meer uit mijn hoofd zal krijgen zijn de beelden van een zevenjarig meisje wier voeten zo beschadigd waren doordat ze voor straf in haar blote voeten in de sneeuw moest staan voor een volle vierentwintig uur.
In Auschwitz gingen we van barak naar barak om allerlei voorwerpen te bekijken, maar toen we in Birkenau bijna een uur lang de gids volgden op een laag tempo tussen alle barakken van na de uitbreiding kregen we het allemaal toch wel aardig koud (gevoelstemperatuur van -23). Op zo’n moment kan je je haast niet inbeelden hoe verschrikkelijk die ene dag al geweest moet zijn voor dat kleine meisje, als wij in onze thermo-ondergoed, meerdere lagen kleding, goede warme wandelschoenen, dikke winterjassen, sjaals, mutsen en handschoenen het al koud hadden met vier uur buiten rondlopen.
Na Krakau zijn we met PolskiBus naar Warschau gegaan om ook daar allerlei dingen te bekijken en bezoeken. Zo zijn we naar het oude stadscentrum geweest, het presidentieel paleis, een museum over de Warschau Opstand, de Joods wijk en naar het Museum van Cultuur en Wetenschap geweest in een gigantisch typisch communistisch gebouw wat ze daar de “Russische Bruidstaart” noemen. Van andere mensen die al eerder naar Warschau gegaan waren hadden we te horen gekregen dat het erg tegenviel, maar misschien lag het aan het feit dat er overal een flink pak sneeuw lag en de kerstversieringen nog ophingen want ook Warschau zag er geweldig uit.
En ik voel me sowieso al helemaal in m’n element als ik toeristje mag uithangen, maar met temperaturen onder de -18 wordt het toch wat lastiger. Laat ik daarbij zeggen dat er wél een hooooooooooooooop sneeuw lag en daar word iedereen warm van vanbinnen? Helaas was ik de enige die het weer kon waarderen. Ik bedoel maar, sneeuw, wat kan een mens nog meer wensen maar ik kon Danny (Sevilla) en Eleana (Griekenland) niet echt meekrijgen in mijn voorliefde voor sneeuw.
Op de terugweg naar Praag hadden we ruim anderhalf uur stilgestaan op een provinciale weg vanwege een kettingbotsing verderop. Door de kou was het toilet in de bus buiten gebruik, maar gelukkig kwam er een oude meneer vanuit zijn huis langs de weg om ons koeken en thee aan te bieden. En gelukkig mochten we ook gebruik maken van zijn toilet. Alle Polen die we zijn tegengekomen waren verrassend vriendelijk, behulpzaam en gastvrij, wat nogal onverwachts is als je de eeuwige lachebekjes (zeer sarcastisch bedoeld) in Praag gewend bent.
Na de Polentrip had ik nog 2,5 dag in Praag, die eigenlijk enorm snel voorbijgingen. Een dag liet ik mijn papieren tekenen bij het international office en heb ik een laatste stadswandeling gemaakt, om toch nog een soort van afscheid te nemen van de stad zelf. En de andere dag bestond uit een eindeloos gevecht om de koffers zo efficiënt mogelijk vol te stouwen én de rits te kunnen sluiten. Van iedereen afscheid nemen viel op zich wel mee, maar om uiteindelijk met al mijn bagage de kamer uit te sloffen terwijl iedereen in de gang stond om me uit te zwaaien was toch een heel vreemd en dubbel gevoel. Maar ook al ben ik nu thuis, het is een fijn om te weten dat ik sommige binnenkort nog een keer ga zien. Een paar willen al op bezoek komen later dit jaar en ik heb ook wat leuke vakantieadresjes voor in de toekomst.
Nou, dit was de laatste blog dan alweer..
Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
